“
در این فصل ابتدا در بخش اول به تعاریف و مفاهیم مختلف سرمایه فکری و طبقه بندی سرمایه فکری و روش های سنجش سرمایه فکری و در بخش دوم به تعاریف ارزش افزوده اقتصادی و تعاریف ساختار سرمایه هدف و تئوری های مربوط به آن و در بخش سوم هم به بررسی پیشینه تحقیق، می پردازیم .
۲-۲ بخش اول – ادبیات نظری سرمایه فکری
۲-۲-۱ مروری بر چشم انداز تاریخی سرمایه فکری
سرمایه فکری در مزیت رقابتی و عملکرد شرکت ها در سال های اخیر، نقش با اهمیتی پیدا کردهاست.
ولی در حال حاضر حتی تعریف و روش اندازه گیری که مورد قبول عموم قرار گیرد نیز وجود ندارد. طبق استاندارد ۱۷ ایران؛ یک قلم، هنگامی به عنوان دارایی نامشهود؛ شناسایی می شود که:
با تعریف دارایی های نامشهود، مطابقت داشته باشد و بهای تمام شده آن به گونه ای اتکاپذیر، قابل اندازه گیری باشد، هم چنین جریان منافع آتی دارایی به درون واحد تجاری محتمل باشد. قابلیت تشخیص؛ یکی از معیارهایی است که برای شناسایی دارایی نامشهود باید محرز شود. به عبارت دیگر دارایی مورد نظر باید قائم به ذات خویش باشد. طبق همین استاندارد، یک دارایی هنگامی معیار قابلیت تشخیص را احراز میکند که یکی ازشرایط ذیل را داشته باشد:
جداشدنی باشد یا از حقوق قراردادی یا سایر حقوق قانونی ناشی شود، صرف نظر از این که آیا چنین حقوقی قابل انتقال یا جدا شدنی از واحد تجاری یا سایر حقوق و تعهدات باشد یا خیر؟(عبداله و سوفیانا،۲۰۱۲).
اصطلاح سرمایه فکری؛ اولین بار، توسط جان کنت گالبرایت[۷۶](۱۹۶۹) بیان گردید. او نه تنها از سرمایه فکری به عنوان دارایی نامشهود یاد میکند، بلکه آن را فرایند ایدئولوژیک و ابزاری برای رسیدن به هدف میدانست. اولین انجمن علمی در رابطه با سرمایه فکری در سوئیس به سال ۱۹۸۸، شروع به کار کردهاست و این انجمن تأکید بردانش در رابطه با دارایی های ایستا یعنی اختراعات، تفکرات، برنامه های کامپیوتری، حق الامتیازها و غیره که نشان دهنده ی سرمایه فکری میباشند، داشته است.[۷۷]
حسابدار سوئدی به نام کارال اریک سویبی[۷۸] در سال ۱۹۷۹ که بعدها به عنوان یکی از بنیانگذاران علم مدیریت دانش معرفی شد، با پرسشی بزرگ روبرو گردید. دفاتر حسابداری (ارزش دفتری) یکی از شعبه های معروف شرکتی که او در آنجا کار می کرد تنها، یک کرون ارزش را نشان میداد، در حالی که ارزش واقعی سازمان به مراتب بیش از این ها بود. در این هنگام وی متوجه شد که ترازنامه مالی شرکت او، تنها ارزش دارایی فیزیکی آن را که شامل چند میز و ماشین تحریر بود؛ نمایش میدهد و ارزش واقعی شرکت وابسته به شایستگی کارکنان شرکت و چیزی را که جمع کارمندان شرکت به عنوان یک دفتر و مغز جمعی تشکیل میدادند، وابسته است. سویبی و دیگران، این یافته را با نام دارایی فکری و دارایی ناملموس معرفی کردند و آن را در کنار دارایی های ملموس قرار دادند. به این ترتیب تعداد نوشته ها، سمینارها و … در این زمینه رشد کرد و موضوع به طور جدی در دستور کار دانشمندان علم مدیریت و مدیران شرکت های بزرگ قرار گرفت.[۷۹]
در اقتصاد جدید تبادل دانش و اطلاعات، بیش از محصولات و خدمات موجب اعتلای شرکت ها شده است، به گونه ای که با بررسی شرکت های با رشد سریع در می یابیم که ۵۰% آن ها به تجارت دانش کارکنان خود پرداختهاند. بنابرین با چنین روندی تعیین معیار و اصولی برای ارزش گذاری به عنوان دارایی مهم و کلیدی از اهمّیت ویژه ای برخوردار شده است. جدول زمانی زیر مهم ترین رویدادها و وقایع حساس در بحث سرمایه های فکری را نشان میدهد:
جدول ۲-۱ جدول زمانی مهم ترین رویدادها و وقایع حساس سرمایه فکری
دوره رویداد ۱۹۸۰ معرفی مفهوم کلی ارزش های نامشهود که اغلب تحت عنوان سرقفلی شناخته می شود.
تألیف کتاب ” تجهیز و ارزیابی دارایی های ناملموس در ژاپن ” توسط ایتامی.
۱۹۸۱ تأسیس کمپانی تحقیقات تجاری بر ارزش های فکری، توسط هال. ۱۹۸۶ ارائه ترازنامه نامشهود، توسط سویبی. ۱۹۸۸ اولین تلاش در جهت تهیه صورت های سرمایه فکری، توسط سویبی.
تلاش هایی در جهت اندازه گیری سرمایه های فکری.
۱۹۸۹ ابداع روش ترازنامه نامرئی، توسط سویبی. ۱۹۹۰ تألیف کتاب ” مدیریت دانش ” توسط سویبی.
انتشار کتاب پنجمین فرمول، فنون و تجربیات عملی سازمان یادگیرنده، توسط پیتر سنگه.
۱۹۹۱ تأسیس شرکت اسکاندیا، اولین شرکت با عملکرد سنجش سرمایه فکری، توسط ادوینسون.
انتشار اولین مقاله از مجموعه مقالات نیروی فکر در مجله ی فورچون، توسط توماس استوارت.
تأسیس شرکت اسکاندیا، اولین شرکت با عملکرد سنجش سرمایه فکری، توسط ادوینسون.
انتشار اولین مقاله از مجموعه مقالات نیروی فکر در مجله ی فورچون، توسط توماس استوارت.
استفاده از روش کارت امتیازی متوازن برای سنجش سرمایه فکری، توسط کاپلان و نورتن.
انتشار دومین مقاله از مجموعه مقالات نیروی فکر در مجله ی فورچون، توسط توماس استوارت.
انتشار کتاب کسب و کار هوشمند؛ پارادایم دانش پایه و خدمت پایه برای صنعت، توسط کووین.
ابداع مفهوم سرمایه ارتباطی (سرمایه مشتری یا اجتماعی)، توسط اونگ. تألیف مقاله ” سرمایه فکری ” در مجله فورچون توسط استوارت.
تشکیل انجمن گروه مدیران سرمایه فکری؛ توسط ادوینسون، گوردون و سولیوان.
اولین گزارش اسکاندیا از سرمایه فکری توسط ادوینسون. برگزاری سمپوزیوم، پیرامون سنجش دارایی های نامشهود فکری توسط کمیته ی بورس آمریکا.
شروع پروژه ی تحقیقاتی پیرامون اقلام نامشهود، در دانشگاه نیویورک توسط باروخ لو.
انتشار اولیه گزارش سرمایه فکری ملی، توسط کارولین استنفیلد.
تألیف کتاب ” دارایی های سازمانهای جدید ” توسط سویبی.
تألیف کتاب ” سرمایه فکری ” توسط مالونه.
دفاع از اولین پایان نامه دکتری جهان؛ پیرامون سرمایه فکری، توسط بونتیس.
تألیف کتاب ” سودآوری از سرمایه فکری ” توسط سولیوان.
برگزاری اولین کنفرانس دانشگاهی؛ پیرامون سرمایه فکری توسط بونتیس در دانشگاه مستر کانادا.
تألیف مقاله ” اندازه گیری عملکرد برای افزایش سرمایه فکری ” توسط نایت.
آغاز پروژه ای؛ پیرامون سنجش سرمایه فکری توسط اتحادیه اروپا.
کنفرانس بینالمللی سرمایه های فکری در آمستردام هلند.
تألیف مقاله ” چشم اندازی بر سرمایه فکری و سرمایه ناملموس ” توسط ادوینسون.
“