. راسخ، محمد (۱۳۸۷)، حق و مصلحت (مقالاتی در فلسفه حقوق، فلسفه حق و فلسفه ارزش)، تهران: انتشارات طرح نو، ص ۲۶۷. ↑
. کاتوزیان، ناصر (۱۳۸۵)، فلسفه حقوق، تهران: شرکت سهامی انتشار، ش ۷۱؛ و نیز: آلتمن، اندرو (۱۳۸۶)، درآمدی بر فلسفه حقوق، ترجمه بهروز جندقی، قم: مرکز انتشارات مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (ره)، ص ۲۶۵. ↑
. ر.ک. به: نهج البلاغه، خطبه ۲۱۲. ↑
. ابن جُزَی الکلبی الغرناطی المالکی، أبی القاسم محمد بن احمد (۲۰۰۹)، القوانین الفقهیه فی تلخیص مذهب المالکیه و التنبیه علی مذهب الشافعیه و الحنفیه و الحنبلیه، تحقیق: محمد بن سیدی محمد مولای، الکویت: مطبعه وزاره الاوقاف، صص ۵۴۵- ۵۱۵؛ و نیز: محمصانی، صبحی (۱۹۴۶)، فلسفه التشریع فی الاسلام، بیروت: مکتبه الکشاف، ص ۱۷۴. ↑
. حسان، حسین حامد (۱۹۹۳)، فقه المصلحه و تطبیقاته المعاصره، جده: المعهد الإسلامی للبحوث و التدریب، ص ۱۲. ↑
. کدخدایی، عباسعلی و محمد جواهری طهرانی (۱۳۹۰)، قانون، مشروعیت، کارآمدی، فصلنامه حقوق (مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران)، دوره ۴۱، شماره ۴، ص ۲۹۷. ↑
. علیدوست، ابوالقاسم (۱۳۸۴)، فقه و مقاصد شریعت، فقه اهل بیت، شماره ۴۱، ص ۱۲۸. ↑
. خالد مسعود، محمد (۱۳۸۲)، فلسفه حقوق اسلامی، ترجمه محمدرضا ظفری و فخرالدین اصغری آقمشهدی، قم: انتشارات بوستان کتاب، ص ۲۶۱. ↑
. محقق داماد، سید مصطفی (۱۳۸۷)، اصول فقه، تهران: مرکز نشر علوم اسلامی، ص ۱۹. ↑
. خوئینی، غفور و همایون رضآیینژاد (۱۳۹۰)، مصلحت و مسائل نوظهور حقوق، پژوهش­نامه حقوق اسلامی، سال دوازدهم، شماره ۱، ص ۱۴. ↑
. ر.ک. به: ۱- بوثوری، نورالدین (۲۰۰۰)، مقاصد الشریعه: التشریع الإسلامی المعاصر بین طموح المجتهد وقصور الاجتهاد، بیروت: دار الطلیعه، ص ۱۰۴؛ ۲- أحمد الشناوی، سعید (۲۰۰۳)، دراسه مقارنه نقدیه؛ مدى الحاجه للأخذ بنظریه المصالح المرسله فی الفقه الإسلامی، فقه مقارن، مقارنات والفکر الغربی، رساله دکتوراه فی الفقه، جامعه الأزهر، کلیه الشریعه و القانون؛ ۳- کاظم زاهد، عبد الامیر (۲۰۰۷)، الفقه التاریخی و الفقه المقاصدی، الاجتهاد والتجدید، العدد ۶. ↑
. صدر، سید محمد باقر (۱۴۰۸ ق)، اقتصادنا، بیروت، دار التعارف للمطبوعات، صص ۷۲۸- ۷۲۲. ↑
. زحیلی، وهبه (۱۴۱۸ ق)، الفقه الاسلامی و ادلته، دمشق: دار الفکر، ج ۴، ص ۲۸۶. ↑
. خالد مسعود، پیشین، ص ۳۸۴. ↑
. خسروپناه، عبدالحسین (۱۳۷۹)، گفتمان مصلحت در پرتو شریعت و حکومت، تهران: انتشارات مؤسسه فرهنگی دانش و اندیشه معاصر، ص ۱۶۳. ↑
. مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۶۳)، مصالح مرسله چیست؟، نور علم، دوره ۲، شماره ۳، ص ۷۳؛ و نیز: جناتی، محمد ابراهیم (۱۳۷۰)، منابع اجتهاد از دیدگاه مذاهب اسلامی، تهران: انتشارات کیهان، ص ۱۶. ↑
. حیدری، سید علی نقی (۱۴۱۲ ق)، اصول الاستنباط، قم: انتشارات شورای مدیریت حوزه علمیه قم، ص ۳۳۸. ↑
. ر.ک. به:‌ایزدپور، محمدرضا (۱۳۸۶)، جستاری بر چلش­های فقهی «مصالح مرسله»، حکومت اسلامی، سال دوازدهم، شماره ۴. ↑
. مکارم شیرازی، پیشین. ↑
. رضائی اصفهانی، محمد علی (۱۳۸۹)، رابطه علم و دین در غرب، چاپ دوم، تهران: کانون اندیشه جوان، ص ۱۱۰. ↑
. جناتی، محمد ابراهیم (۱۳۷۰)، منابع اجتهاد از دیدگاه مذاهب اسلامی، تهران: انتشارات کیهان، ص ۳۳۵. ↑
. زحیلی، وهبه (۱۴۰۶ ق)، اصول الفقه الاسلامی، دمشق: دار الفکر، ج ۲، ص ۹۲۲. ↑
. برای مطالعه این جریان، ر.ک. به: استرآبادی، محمدامین (بی­تا)، الفوائد المدنیه، قم، دارالنشر لأهل البیت. ↑

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

. خالد مسعود، محمد و عباس امام (۱۳۷۸)، نظریه معنا از دیدگاه شاطبی، نامه فرهنگستان، شماره ۱۴، ص ۲۷. ↑
. برای مطالعه تفصیلی آراء طوفی، بنگرید به: زید، مصطفی (۱۳۷۴ق)، المصلحه فی التشریع الاسلامی و نجم الدین الطوفی، مجله الأزهر، ش ۱۰. ↑
. ر.ک. به: موحد، محمدعلی (۱۳۵۰)، نجم­الدین طوفی و نظر تطورآمیز وی در مورد نص شرعی و مصلحت اجتماعی، کانون وکلا، شماره ۱۱۶ و ۱۱۷. ↑
. الریسونی، احمد (۱۴۱۲ق)، نظریه المقاصد عند الامام الشاطبی، بیروت: المؤسسه الجامعیه للدراسات والنشر، ص ۲۸۸. ↑
. آثار متعددی؛ در رأس آنها: خمینی، روح الله (۱۳۸۱)، ولایت فقیه، چاپ دوازدهم، تهران: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (ره). ↑
. برای مطالعه تفصیلی بنگرید به: بادکوبه هزاوه، احمد (۱۳۸۱)، بنیادهای سازمان حسبه از آغاز تا پایان دوره اموی، مقالات و بررسیها، شماره ۷۱؛ و نیز: ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم (۱۹۹۱)، الحسبه فی الاسلام او وظیفه الحکومه الاسلامیه، بیروت: دار الکتب العلمیه، ص ۶۰. ↑
. See: Khaghani Esfahani, M (2012), Challenges Confronting the Modernization of Islam and Iran’s Criminal Law in regard to Crimes against Security of e-Commerce, Business and Management Review (BMR), Vol. 2, No. 5. ↑
. کیخا، عصمت (۱۳۸۸)، مناسبات قدرت و قانون در‌ایران، قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ص ۴۹. ↑
. فیض کاشانی، محمد بن شاه مرتضی (۱۳۹۰)، الفت­نامه (نسخه دیجیتالی)، مشهد: کتابخانه دیجیتالی آستان قدس رضوی. ↑
. میرفندرسکی، ابوالقاسم بن میرزا بزرگ (۱۳۸۷)، رساله صناعیه، قم، انتشارات بوستان کتاب. ↑
. فیرحی، داود (۱۳۸۹)، درآمدی بر فقه سیاسی، سیاست (مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران)، دوره ۴۰، شماره ۱، ص ۲۱۸. ↑
. Ramadan, T. (2004), Western Muslim and the Future of Islam,
Oxford: Oxford University Press (Virtual Publishing). ↑
. عاملی، محمد بن مکّی (بی­تا)، القواعد و الفرائد، تحقیق: عبدالهادی الحکیم، قم: مکتبه المفید، ص ۳۸. ↑
. سوزنچی، حسین (۱۳۸۹)، معنا، امکان و راهکارهای تحقق علم دینی، تهران: پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی، ص ۱۴۵. ↑
. سوزنچی، پیشین، ص ۱۷۲. ↑
. برای مطالعه تفصیلی پیرامون اقوال و ادله هریک درباره ماهیت شرعی مصوبات مجمع، ر.ک. به: رحمانی، محمد (۱۳۹۰)، مبانی فقهی و اصولی مجمع تشخیص مصلحت نظام، حکومت اسلامی، سال شانزدهم، شماره ۱. ↑
. مکارم شیرازی، ناصر (۱۴۱۳ق)، انوار الفقاهه، قم: انتشارات مدرسه امیر المؤمنین(ع)، ص ۵۴۱. ↑
. لاگلین، مارتین (۱۳۸۸)، مبانی حقوق عمومی، ترجمه محمد راسخ، تهران: نشر نی، ص ۱۷. ↑
. میراحمدی، منصور و همکاران (۱۳۸۹)، درس گفتارهایی در فقه سیاسی، قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ص ۲۲۷. ↑
. Pettit, Philip (1997). A Theory of Freedom and Government (Oxford, Oxford University Press), P. 41. ↑
. لاپی­یر، ژان ویلیام (۱۳۸۹)، قدرت سیاسی، ترجمه بزرگ نادرزاده، تهران: انتشارات فروزان­روز، ص ۸۵. ↑
. Croce, Benedetto (1945). Politics and Morals (New York: Philosophical Library), P. 11. ↑
. Ibid, 17. ↑
. Skinner, Quentin (1981). Machiavelli (Oxford, Oxford University Press), P. 74. ↑
. سوره حجرات/‌ایه ۹ ↑
. سوره حجرات/‌ایه ۱۰. ↑
. المظفر، محمدرضا (۱۳۸۸)، اصول الفقه، قم: مؤسسه انتشارات اسلامی، ص ۲۲۴. ↑
. ر.ک. به: فیرحی، داود (۱۳۸۱)، شیعه و مسئله مشروعیت: بین نظریه و نصّ، فصلنامه حقوق (مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران)، شماره ۵۷، صص ۲۳۱- ۲۲۶. ↑
. همپتن، جین (۱۳۸۵)، فلسفه سیاسی، تهران: انتشارات طرح نو، ص ۶۱. ↑
.کاسیرر، ارنست (۱۳۸۲)، اسطوره دولت، چاپ دوم، تهران: انتشارات هرمس، ص ۱۵۰. ↑
. See: Augustine (2003) The City of God, Dyston. R. W, Cambridge. ↑
. فیرحی، داوود (۱۳۸۶)، درآمدی بر روش­شناسی اندیشه سیاسی در دوره میانه تمدن اسلامی، فصلنامه سیاست (مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی)، سال ۳۷، شماره ۱، ص ۹۷. ↑
. مهدوی­زادگان، داوود (۱۳۸۸)، روش­شناسی یا تبارشناسی اندیشه سیاسی در دوره میانه تمدن اسلامی، علوم سیاسی، سال دوازدهم، شماره ۵، ص ۲۰۹. ↑
. ر.ک. به: ارسطا، محمد جواد (۱۳۷۸)، حاکم اسلامی؛ نصب یا انتخاب، علوم سیاسی، سال دوم، شماره ۵. ↑
. فیرحی، داوود (۱۳۹۰)، دین و دولت در عصر مدرن، تهران: انتشارات رخ داد نو، ص ۸. ↑